نامه های سرگردان ۵

بعضی آدم ها برای این دنیا ساخته نشده اند. می آیند، می مانند، ولی قواعد بازی را نمی آموزند. گاهی دیگران را کمی به دنیایشان راه می دهند و حاصلش می شود شعری، نقاشیی یا قطعه موسیقی، آنهم معمولا سالها پس از مرگشان قدر می بیند. گاهی همه درها را به بیرون می بندند و حاصلش می شود شیزوفرنی و شیدایی و مالیخولیا.

می گویند این روزها در شهر دیده اند ات که راه می روی و شعر می خوانی. می گویند در هر فرصتی موهایت را به دست باد می سپاری و از آزادی می گویی. می گویند با دارو خوابت می کنند. در را به رویت می بندند. کسانی را به نگهبانی ات می گمارند. می گویند حریفت نمی شوند. یاد روزهایی می افتم که هنوز کمی ما را به دنیایت راه می دادی. دنیایت قشنگ بود. کسی با کسی دشمنی نمی کرد. پر از شادی بود. پر از آینده بود. شعر بود و رنگ و خط. سلامت شادمانه بود و زندگیت عاشقانه. شورت حسادت برمی انگیخت. لبخندت مسری بود. آدم ها سیاه بودند. تعبیرشان از سفید، چرک بود. خاکستری بود. می گفتند بیماری. خوابت کردند. دارو و دارو و دارو. دکتر و دکتر و دکتر. مشاوره و مشاوره و مشاوره. رنگ هایت تیره شد. لبخندت کمرنگ شد. موهایت سفید شد. چرا دم بر نیاوردم. می دیدم که به توجیه بزرگتری، نابودت می کنند. نیمه شب که زنگ زدی و نمی دانستی شب است یا روز، چرا جلویشان را نگرفتم؟ در خیابان که دیدمت و با تعجب پرسیدی خانه مان از کدام طرف است، چرا هیچ کاری نکردم؟ من که همیشه آماده بودم برای کمک؟ چرا تو را از قلم انداختم؟ می ترسیدم از نزدیکی خانواده ها؟ فکر می کردم حق ندارم درباره زندگی تو حرفی بزنم؟ وقت نداشتم یا وقت نداشتن بهانه ام بود؟ می ترسیدم از شکست؟ می دانستم کاری از پیش نمی برم؟ ته دلم می دانستم که برای این دنیا ساخته نشده ای؟ دنیایت والاتر است و زیباتر؟ می دانستم که حتی اگر بخواهی هم از پس آموختن قواعد بازی ننگین این دنیا بر نمی آیی؟

برگشته ای به دنیای قشنگی که می خواستی بسازی. فقط این بار در را به روی دیگران بسته ای. دنیایت پر از نور است، پر از رنگ است. پر از شعر است. این بار تنها خودت همه را می بینی. در دنیای خودت مانده ای و ما از داشتن تو محروم شده ایم. حق مان است. ما لیاقت شعر را نداشتیم. ما از درک زیبایی تو ناتوان بودیم. تو زیبا بودی. تو زیبا مانده ای.