J. Edgar

Director: 
Clint Eastwood              

Starring: Leonardo DiCaprio, 

Naomi Watts, Armie Hammar

2h15, USA, 2011.

یه بازی خیلی خوب دیگه از لیوناردو! نمی نویسم محشر چون هنوز به پای اجرای محشرش تو Departed یا اجرای محشرترش در دوران گوگولیت تو What's eating Gilbert Grape؟ نمی رسه.

 

اما معلومه که ریاضت کشیده برا این نقش. اگه به بازی لیوناردو دقت کرده باشین، برای هر نقش روی صداش کار می کنه. نهایتش این نقشه که صداش و لحنش و لهجه اش البته، به شدت متفاوته! نقش هم بحث انگیزه و فکر نمی کنی هرکسی قبول کنه چنین نقشی با چنین گریمی رو بازی کنه!

لیوناردو به جاش به نظر میاد از اینکه اشتباه ها و آسیب پذیری جی. ادگار هوور رو به نمایش بگذاره لذت برده! یه چیز جالب هم اینکه وقتی با اون گریم رو صندلی چرخید، من ناخودآگاه یاد مارلون براندو تو صحنه باغ تو پدرخوانده ۱ افتادم. ببینین، لیوناردو خیلی شبیه براندو شده!

من از کارگردانی ایستوود لذت بردم. همه چیز مستند به نظر میاد. از استدی کم استفاده کرده و برا همین صحنه ها به شدت فعال به نظر میان که موضوع نسبتا خسته کننده فیلم رو روون می کنن. هرچند سالن انقدر پر شد که من مجبور شدم ردیف دوم بشینم و حرکات دوربین گاهی سرگیجه آور می شد. به جاش تو صحنه های ایستا، حرکت دوربین نامحسوس و به شدت تعیین کننده است.

مثلا بار اولی که ادگار تو جلسه همه رو به هیجان میاره، دوربین ار بالا شروع می کنه و کم کم با حرف های ادگار باهاش هم سطح می شه و در نهایت ادگار رو از پایین تو قاب می گیره. اما تو صحنه مشابهی که ادگار مغلوب می شه، دوربین از سطح ادگار پایین تر نمی ره و خب ما هم قدرت ادگار احساس نمی کنیم. فیلم به شدت سعی می کنه که جانبداری نکنه و همین جذابش می کنه. این هم برام جالب بود که بعد از مدت ها یه فیلم تیکه های juicy زندگینامه ای مثلا همجنس بازی شخصیت رو موضوع اصلی اش قرار نمی ده و فقط به عنوان بخشی از شخصیت جی. ادگار مطرحش می کنه. اصلا برای این فیلم عشق عشقه. نوع و مدلش مهم نیست.

و جودی دنچ! جودی دنچ نابغه محشر که تو هر فیلمی با ۵ دقیقه بازی یه زن قدرتمند پیچیده و یه مادر به شکل متناقضی سازنده/ ویرانگر رو به نمایش می گذاره. صحنه ای که ادگار تلویحا اشاره می کنه که گی هست و مادرش تلویحا می گه که یه پسر مرده رو به یه پسر گی ترجیح می ده و باعث می شه که ادگار تا آخر عمرش مساله رو پنهان کنه، معرکه است. راستی دقت کنین که لیوناردو چقدر تو این فیلم به دنچ شباهت داره. اصلا انگار گریم پیری ادگار رو از چهره دنچ الهام گرفتن.

گریم این فیلم چیز عجیبیه! به جز صحنه های خارجی، بیشتر صحنه ها تو کلوزآپ اتفاق می افته و هر دفه دوربین رو صورت همر متمرکز می شد، من فکر می کردم اینا چطور راکورد این گریم رو حفظ کردن.   

عوامل گریم تو تیراژ آخر اینجوری ان: گریم صورت آقای دی کاپریو، گریم دست راست آقای دی کاپریو، گریم دست چپ آقای دی کاپریو، گریم موهای آقای دی کاپریو و برا هر سه بازیگر اصلی به همین تعداد و بیشتر گریمور هست!

دیدن اد وست ویک بامزه بود! از Gossip Girl تا فیلم کلینت ایستوود! وست ویک بی شک خوش شانس ترین گاسیپ گرلی هاست! از اونجایی که فقط خوش قیافه است و خیلی استعدادی تا اینجا از خودش نشون نداده، نمیشه بهش امیدوار بود البته! اینجام بیان و ژست هاش مال چاک بس هست البته !

صحنه های دوست داشتنی: زیادن!!

صحنه ای که ادگار با التماس از مادرش می خواد براش دکتر ببره!

صحنه ای که بعد از مرگ مادرش گردنبندش رو می اندازه گردنش و لباسش رو می پوشه و معلوم نیست داره به مادره تبدیل می شه یا بالاخره از نفوذ مادرش خلاص شده!

صحنه ای که از هلن می خواد اگر اتفاقی براش افتاد، پرونده های مخفی رو نابود کنه!

صحنه ای که تصویر ادگار قطع می شه به دشمن مردم و جیمز گاکنی (راستی گاکنی هم خیلی به لیوناردو شباهت داره ها!) و تو یه صحنه موازی سینمای گاکنی داره برای اف بی آی که ساخته ادگاره تبلیغ می کنه! اصلا یکی از بامزگی های فیلم صحنه های موازی اشه!

اینم بگم که با وجود اینکه لیوناردو روز به روز بهتر می شه و فیلم های بهتری هم بازی می کنه، من دلم برای لیوناردوی fun فیلم هایی مثل catch me if you can شده!