:|

از دست خودم عصبانی ام. از اینکه بعضی کارا رو پشت گوش می اندازم چون می دونم در دقیقه نود می تونم به سرانجام برسونمشون حرصی ام! این اعتماد الکی به توانایی ها باعث می شه کار فقط قابل قبول بشه، نه معرکه! یه جور لجبازی و به چالش کشیدن و با خود مسابقه دادنه که بسیار هم احمقانه است! تو من هم سابقه داره! دوم راهنمایی انشام رو دادم یکی دیگه بخونه فقط به خاطر اینکه به خودم ثابت کنم می تونم با یه دفتر سفید برم پای تخته و یه انشای کامل ننوشته رو بخونم! اینا رو نوشتم چون کنفرانسم کمتر از یک ماه دیگه است و من هنوز فیلم ها رو هم دوباره ندیدم، چه برسه به نوشتن مقاله!