لطفا پسرخاله نشوید؛ حتی شما دوست عزیز

چرا؟ چرا به خودمون اجازه می دیم در اولین برخورد کلی برداشت های بی اساس بکنیم؟ چرا بدون اینکه آدما رو اصلا بشناسیم، فقط از روی ظاهرشون درباره شون قضاوت می کنیم؟ چرا بعد از 5 دقیقه لحن و واژه هامون انقدر سوپرخودمونی میشه که طرف مقابل به خودش و رفتارش شک می کنه؟ چرا فوری شروع می کنیم به پرسیدن سوال های شخصی که هیچ ربطی بهمون نداره؟ چرا بدون اینکه بدونیم طرف مقابلمون چی فکر می کنه، افکارشو تحلیل می کنیم؟ چرا به خودمون اجازه می دیم برای دیگران تعیین تکلیف کنیم؟ چرا پشت هر جمله ساده ای هزار تا معنای نامربوط می بینیم و آدما رو محاکمه می کنیم؟ چرا با کلمه ها آدما رو خرد می کنیم؟ چرا آدما رو متهم می کنیم و بعد بهشون فرصت نمی دیم که از خودشون دفاع کنن؟ چرا برای موفقیت آدما هزار تا دلیل می تراشیم به جز لیاقت و پشتکارشون؟ چرا برای بالا رفتن کمر بقیه رو خرد می کنیم؟ مگه نمیشه دست هم رو گرفت و بالا رفت؟ چرا نمی تونیم یه ذره روی غرورمون پا بذاریم و حداقل پیش خودمون اعتراف کنیم که ما هم ممکنه اشتباه کنیم؟ چرا باید همه بد باشن تا ما خوب به نظر برسیم؟ چرا آدما رو نمی بخشیم؟ آدم بودن خیلی هم سخت نیست، چرا یه کم تلاش نمی کنیم؟