فرانسوی های عجیب دوست داشتنی!

 

یه چیزایی تو این فرانسوی ها واقعا دوست داشتنیه. یکی اش سادگی شون هست. زرق و برق و تجملشون در حد آمریکایی ها نیست مثلا! اما چیزی که این مدت چشم منو گرفته اینه که به چیزی تظاهر نمی کنن. معمولا رک و راست نظرشونو می گن؛ چه مثبت، چه منفی! مثلا دیشب برنیس بژو جایزه بهترین بازیگر زن رو برد. اول که گریه اش گرفت. بعد هم رفت اون بالا و خیلی راحت گفت که همه کاندیداها رو به شدت تحسین می کنه ولی واقعا واقعا واقعا جایزه رو می خواسته، واقعا واقعا واقعا! به همین راحتی! برعکس سخنرانی های به شدت تمرین شده اسکار مثلا! تو برنامه هایی هم که تقلید محض از آمریکاست مثل So you think you can dance! اینا برخوردشون مثل آمریکایی ها نیست. یادتونه تو اون برنامه بی رودروایسی می زدن رقصنده رو له می کردن که بابا تو اصلا استعداد نداری! اینا خیلی ملایم اند. وقتی هم از چیزی خوششون میاد راحت می گن خوششون میاد، اصولا طرف رو برا تعلیق دق نمی دن! دوسشون دارم!