The We and The I

 

Director

Michel Godry

1h43, USA

یه فیلم نیمه مستند که روز آخر مدرسه تو یه اتوبوس تو برانکس اتفاق می افته. شاگردایی که سوار اتوبوس اند در نگاه اول هیچ سمپاتی برنمی انگیزند انقدر افسارگسیخته به نظر میان. کم کم با هر بلایی که سر یکی میارن یه قسمت از داستان طرف رو می فهمیم و آخر فیلم جهت گیری مون به همون بچه هایی که اول فیلم به نظر وحشی و بی تربیت می اومدن، ۱۸۰ درجه فرق می کنه.

به جز آدم های خارجیه که تک و توک وارد اتوبوس می شن، داستان ها همه در اختیار بچه هاست. یعنی یه اتوبوس داستان داریم که معمولا به صورت آبروی طرف رو بردن از طرف قلدرهای مدرسه مطرح می شن و یه اتوبوس آدم بهشون واکنش نشون می دن. وقتی فکر می کنی که این آدم ها چقدر باید از هم متنفر باشن که با زخم زدن به همدیگه آروم می شن، همدلی هاشون رو می بینی (البته به سبک خودشون) و احساس می کنی که حق قضاوت نداشتی.

فیلم بر اساس داستان های خود بچه ها نوشته شده و به جز یکی دو مورد انسجام به وجود بیار! چیزی بهش اضافه نشده. سبکش مستند هست اما اصلا قراره که دوربین به چشم نیاد و با همون زاویه هایی که تو اتوبوس وای می ایستی با آدم ها رو به رو بشی. بخش بندی شده و اسم بخش ها مثلا روی پاکت سیگاری که اتوبوس از روش رد می شه یا پنجره مغازه ای که از جلوش رد می شن نوشته شده و من از یه جایی به بعد اصلا یادم نمیاد که عنوان فصل ها رو دیده باشم. اصلا فیلم اجازه نمی ده که متوجه فرم باشی.

یعنی باید ببینین و با فیلم های خودمون که تو این ژانر ساخته شدن مقایسه کنین که بفهمین بابا مستند داستانی کار هر کسی نیست و هرکی دوربین دستش گرفت، رفت از مراحل ساخته شدن فیلمش فیلم ساخت، مستند داستانی نساخته. حتما ببینینش و هرچند اگر من کارگردان بودم ۳۰ ثانیه زودتر تمومش می کردم، به شدت تاثیرگذار از آب دراومده.

اینم عکس همه بچه ها: