Here we go looby loo!

 

Here we go looby loo!

Here we go looby light!

Here we go looby loo!

All on a Saturday night!

اینو همیشه با بچه های هفت، پونزده و هجده!! ساله می خوندم! (با لحن نوستالژیکِ حسن کچل بخونین: اینو همیشه بابام می خوند/ نور به قبرش بباره/ رفت به یادمون نموند/ نه شب جمعه حلوایی/ نه حمد و قل هو والله ی (حالا ولم کنین نصف فیلم رو می نویسم. یه خدابیامرز برای علی حاتمی که از معدود آدم هایی بود که یاد آدم می انداخت فرهنگ یعنی چی و به ادامه مطلب گوش فرادهید!!)) هفته پیش خسته شده بودم انقدر دنبال ترانه های کودکانه آسون گشته بودم که ناگهان یک عدد نیروگاه برق بالای سرم روشن شد! پس از خاموش کردن برق به منظور صرفه جویی (به این چی می گفتیم؟ اضافه اقترانی؟)، رفتم رو یوتیوب گشتم یه ورژن سوپر آسونش رو پیدا کردم. وسط کلاس یه دفه دیدم که من و بچه ها که دور هم می چرخیم و می خونیم و بازی می کنیم، شدیم تماشاگه راز! ببخشید!! تماشاگه یه سری والدین خندان کنجکاو (شما بخوون فضول خواهرم!! لطفا موهات رو هم بکن تو! باز این صدف رو سوراخ کردی زدی بیرون؟ می خوای ملت انرژی جنبشی شون بره بالا متحرک شن؟ اصلا برگرد تو سنگر آشپزخونه شما!! حاج آقا می خونن اگه صلاح دیدن برای شما ضعیفه ناقص عقل!! تعریف می کنن!!!) که صحبت رو نیمه کاره گذاشتن اومدن چرخیدن ما رو نگا می کنن! مدیون این فکر کنین این اولین باریه که من خودم رو به مقاصد آموزشی مضحکه خاص و عام (تعداد کلمات عربی عبارت اضافی اسبق را شمرده و پاسخ خود را در جای خالی بنویسید!! جای خالی!!) می کنم (نیت مهمه که مثبته! خدا قبول کنه! (عجب پست خداپسندانه ای دارم می نویسم!!)). هزار بار قبلا از این شاهکارا به خرج دادم! به هر حال، شاگردان سابق دلتون بسوزه! کلی این بچه ها مشتاقانه با من در زمینه های موزون همکاری می کنن! جاتون قالی دادیم پهن کنن!

پ. ن. هیییییییییی! عجب نوشته پریاگونه ای شده! از اون هایی که ثابت می کنه I'm awesome!!!