Dying Young

 

Director: Joel Schoumacher

Starring

Julia Roberts

Campbell Scott

1h47, USA, 1995.

 

از یه طرف فیلم رئال ساختن درباره بیماران سرطانی انقدر فیلم رو تلخ خواهد کرد که هیچکی نمی ره ببینه، از اون ور اگر sugar coat اش کنن، یکی مثل من که با اینجور بیمارها سر و کار داشته اصلا قبول نمی کنه فیلم رو. صحنه های شیمی درمانی و اثراتش به شدت ملایم شده، با وجود این وقتی اون روزا رو یادم میاد، همه چیز صد مگ تلخ تر می شه. 

اینکه ببینی کسی جلوی چشمات تحلیل می ره، موهاش می ریزه، حالش به هم می خوره و ته دلت بدونی که درمان کم و بیش بی فایده است، سخته. سخت تر از اون که بشه باهاش یه فیلم عاشقانه ساخت!

 یه لحظه هایی هست که آدم با بیمار درد می کشه و از خودش متنفر می شه که ته دلش نمی دونه که دلش می خواد این آدمی که دوسش داره تا فردا دوام بیاره یا همین امشب بره و راحت بشه! کمپبل اسکات با موهایی که یه شبه در میاد خیلی خوشگل تره ولی تو واقعیت این موها شاید سه چهار ماه طول بکشه که چند سانتیمتر رشد کنن! به هر حال هالیووده دیگه! با همه اینا جولیا رابرتز حرف نداره! تو همه صحنه ها و گفتگوهای غیرقابل قبول به شدت متقاعد کننده است!!

پ. ن. من الان یه سوال برام پیش اومده. چرا همه اینایی که تو این فیلم ها مریض اند، هم سوپر پولدارن، هم به شدت جذاب اند؟ تو هالیوود آدم های متوسط (چه از نظر مادی، چه از نظر قیافه!) مریض نمی شن آیا؟ 

بعد هم که همیشه یه دختر خوشگل از خودگذشته وارد قصرشون می شه که تو ۵ دقیقه اول هم عاشق آقای صاحب قصر می شه (یه جور دیو و دلبر!!)؟ یعنی اصولا تا حالا نشده تو یه فیلمی دختری که وارد قصر می شه عاشق یکی دیگه باشه، خودش پولدار باشه یا به هر دلیلی از پسره خوشش نیاد!  شما سراغ دارین؟