نه! نه! نه! نه! نه!!

امروز صبح  به شدت شوکه شدم از خبر فوت جیمز گندلفینی! بعضی از آدم ها هستن که برا آدم واضح و مبرهنه که همیشه باید باشن. بعد یه روز که چنین خبری می شنوی فکر می کنی که چرا پس همه چیز سر جاشه؟ سینمای آمریکا بازیگر ایتالیایی تبار محشر کم نداره! همه شون هم دستکم یه بار نقش یه پدرخوانده  ایتالیایی رو بازی کردن! چیزی که باعث می شد تونی سوپرانو فراموش نشدنی باشه، واقعیتی بود که گندلفینی تو این نقش می ریخت. هیچوقت سعی نکرد از تونی یه قهرمان بسازه یا موقعیتی  فراهم کنه که دلت براش بسوزه! تونی سوپرانو واقعی بود! می تونست به شدت خشن باشه که شوهرخواهرش رو مثل آب خوردن بکشه و می تونست انقدر احساساتی باشه که دلش برای اردک های تو استخر تنگ بشه! گندولفینی زیبایی پاچینو یا کلاس اقتدار براندویی به نقش نمی داد! تونی سوپرانو رییس یه خانواده مافیا بود، همون طور که واقعا هست! می شد مثل من دوستش داشت و به مازوخیسم پنهان! متهم شد! می شد ازش متنفر بود! ولی نمی شد درکش نکرد!!  انقدر انعطاف داشت که همون زمان تو مکزیکن، گی باشه و با جولیا رابرتز از در و دیوار بالا بره و قبولش کنی!! خیلی نقش ها بود که گندلفینی باید بازی می کرد! خیلی حیف شد! خیلی!!  ؟

آهنگ ابتدای سوپرانوها، یکی از بهترین  آهنگ های تیتراژ تلویزیون هست. من هنوز چند وقت یکبار می رم سراغش:  ؟

پ. ن. الان این متن رو خوندم و مرسی دکتر کاووسی!!!   راستی دکتر کاووسی هم از منتقدهایی بود که من نمی تونستم  قبول کنم که دیگه نیست. بعد همیشه هم از نقدهاش حرص می خوردم! بعضی آدم ها انگار قراره همیشه باشن!  ؟