Director
Lee Daniels
Starring
Forest Whitaker
Oprah Winfrey
132min. USA. 2013
این فیلم دیدنیه. نه فقط به خاطر ستاره های فراوونش بلکه به خاطر اینکه یه موضوع حساس رو می گیره و تا جای ممکن بی طرف باهاش برخورد می کنه. سمپاتی تماشاگر با شخصیت ها با جلو رفتن داستان عوض می شه. هی وادار می شیم که خودمون رو جای شخصیتی که تا حالا منفی بوده بگذاریم و احساس کنیم که اون هم حق داره. اگر فیلم با یه تجاوز سفید به سیاه شروع می شه، بلافاصله خانم پیر سفیدپوست موازنه رو به تعادل برمی گردونه.
فیلم به شدت سعی کرده جانبداری نکنه و تا اندازه زیادی موفق بوده. دوران ۴ تا رییس جمهور در زمینه یک خانواده سیاه پوست و قیام آزادی خواهی سیاهان دوره می شه. جذابیت فیلم به اینه که این روند رو دوره می کنه. انگار یادآوری می کنه که چه راهی طی شد و سیاهپوست ها چه مشقت هایی رو تحمل کردن تا به اینجا رسیدن. نباید فراموش کرد ولی باید گذشت کرد. این مسیر بدون گذشت کردن به اینجا نمی رسید و اگر اون وحشیگری ها فراموش بشه، آینده ای وجود نخواهد داشت.
ستاره های بسیاری توی فیلم هستن. یعنی شما ۲ دقیقه یک بار می پرید هوا که رابین ویلیامز، جین فاندا، جیمز مردسن، جان کیوزاک، ونسا ردگریو، مریا کری .... معلومه که همه از خداخواسته خواستن یک بخشی از پروژه باشن ولی ستاره ترین بازیگر فیلم، فورست ویتاکر هست. یعنی چندین درجه بالاتر از گوست داگ و آخرین پادشاه اسکاتلند!!! متاسفانه فیلم کلی آمریکایی تموم میشه ولی این از جذابیت های فیلم کم نمی کنه!! به اضافه اینکه کارگردانی و تدوین حرف نداره! یعنی آدم اصلا گذر دو ساعت و نیم رو حس نمی کنه!!! خلاصه اینکه فیلم دیدنیه!!!!؟
صحنه های محشر
وقتی که پدر خانواده پسرش رو که بعد از ۴ سال برگشته رو می اندازه بیرون و مادره التماس می کنه که ما ۴ ساله این پسر رو ندیدیم. و پسره به پدرش می گه تو یه پیشخدمت بیشتر نیستی و مادره به پسره می گه بیرون!!!؟
وقتی پدر خانواده که سالهاست با پسرش حرف نزده وسط یک خیابون یک طرفه ازش عذرخواهی می کنه و می گه تو حق داشتی.
وقتی سیسل کراوات کندی رو که سالها حفظش کرده رو اتو می کنه و می پوشه.
تدوین موازی کتک خوردن بچه های سیاهپوست و خدمت پدرها به سفیدها در کاخ سفید.
هر دو تا صحنه ای که سیسل درخواست اضافه حقوق می کنه.
و یک عالمه صحنه های دیگه
No comments:
Post a Comment