Hitchcock

Director:

Sacha Gervasi

Starring:

Anthony Hopkins

Helen Mirren

1h38, USA, 2012

این فیلمه هلن میرنه، نه آنتونی هاپکینز! قصه آلماست، نه هیچکاک!

بر همگان واضح و مبرهن است که من عاشق بازی آنتونی هاپکینزم. از شیر در زمستان تا سکوت بره ها. اما اینجا با همه اضافه وزن، تقلید ریاضتمندانه از حرف زدن و حرکات هیچکاک، من هلن میرن رو می دیدم و از نویسنده فیلمنامه متشکر بودم. سال هاست که هیچکاک پژوهان (کلمه رو حال کردین؟ ) درباره نقش این زن قدرتمند در زندگی ، آثار هیچکاک حرف زدن ولی این اولین باره که کسی اشاره می کنه که بیمار روانی همونقدر که ساخته هیچکاکه، ساخته آلماست. از یه ور، انقدر به نبوغ شوهرش ایمان داره که بدون کوچکترین اعتراضی، حاضر میشه خونه اش رو برای فیلم جدید قربانی کنه و از اون ور، انقدر از مسایل حاشیه ای آقا با بلوندهای هیچکاکی اش دلخوره که تا مرز خیانت پیش می ره. این وسط  بهترین ایده های بیمار روانی که الان برا ما کلاسیک شدن، مال آلما ند. کشته شدن جنت لی تو نیم ساعت اول، انتخاب بازیگران، پافشاری روی استفاده از موسیقی برنارد هرمن تو سکانس دوش و حتی تدوین مجدد فیلم. آلما همیشه هست و هیچوقت به چشم نمیاد. زنی که یه روز رییس همسر فعلی اش بوده  و الان هم مغز متفکر فیلم هاست. ولی بهش اشاره نمیشه.  آلما خیلی از زن های دور و بر ماست.

می بینین هلن میرن از هاپکینز پیشی گرفته. این فیلم برای من فیلم هلن میرنه.

گفتگوی محشر : وقتی هیچکاک بالاخره به آلما می گه  هیچ بلوند هیچکاکی به پای آلما نمی رسه و آلما می گه سی ساله که منتظرم اینو ازت بشنوم و هیچکاک جواب می ده برا همین  به من می گن استاد تعلیق! (مطبوعات وطنی به هیچکاک می گن استاد دلهره ولی معنی اصلی  کلمه تعلیق هست).

صحنه محشر:

همه مذاکره ها با سانسور

وقتی هیچکاک می گه نمی دونه پروژه بعدی چی خواهد بود و یه کلاغ می شینه رو شونه اش. 

قاتل اصلیه که روانی از  رو ماجرای اون ساخته شده.