Director
Ava DuVernay
Starring
David Oyelowo
Carmen Ejogo
128 min. USA
یک فیلم محشر بدون قهرمان پردازی الکی درباره تظاهرات سلما و حق رای سیاهپوستان و کمی هم مارتین لوتر کینگ!!
اگر آدم کمی هم با کینگ آشنا باشه و شیوه مقاومت بی خشونتش، فیلم همه چیز رو به شدت براش جا می اندازه!! تردیدهای کینگ و اینکه ایا داره راه درستی رو می ره، آیا این جنبش به اون همه کشته و تخریب می ارزه و آیا خون همه بی گناهان سلاخی شده به دست هاش هست یا نه!!
چیزی که فیلم رو به شدت دوست داشتنی می کنه، این جنبه انسانی کینگ در مقابل جنبه ملی اش هست و اینکه ته ته دلش می دونه که این وضعیت نمی تونه ادامه پیدا کنه و عقب کشیدنش در این موقعیت امید همه آدم هایی رو که با آرزوی یک زندگی بهتر دارن از جون مایه می گذارند رو نابود می کنه!! آدم نمی تونه اراده این آدم ها رو تحسین نکنه که یک کشور بدوی و نژادپرست رو به جایی رسوندند که امروز یک رییس جمهور رنگین پوست داشته باشه!
کارگردانی محشره!! خانم دوورنی ابایی نداره که خشونت سفید پوست ها رو بدون اغراق و پرده پوشی به تصویر بکشه!! فیلم شبه مستند نیست اما بسیار به زندگی واقعی نزدیک می شه و خیلی جاها مخصوصا تو صحنه های پر جمعیت تظاهرات اصلا به چشم نمیاد!!
بازیگران عالی اند!! تیم راث در نقش یه فرماندار نژادپرست عوضی حرف نداره! اما ستاره فیلم دیوید اویلواو هست که به شدت به کینگ و ریتم حرف زدنش نزدیک می شه و قدرت و آرامش همزمان رو القا می کنه!!
صحنه تظاهراتی که همه سفید و سیاه و یهودی و مسیحی و پولدار و فقیر جمع می شند و در کنار هم مقابل نیروهای فرماندار می ایستند، حتی با وجود تراژدی که به دنبالش می آد، زیباست. حقیقتش اینه که آدم هایی که واقعا آدم اند برای اندازه گیری حقوق انسانی، از معیارهای رنگ و مذهب و طبقه اجتماعی استفاده نمی کنند. همین باعث می شه که کشته شدن آقای کشیش، به شدت آدم رو شوکه کنه!!
این همبستگی باعث می شه که رییس جمهور مربوط که به کینگ فشار می آورد که این تظاهرات رو کنترل کن قبل از اینکه از دست خارج بشه به جایی می رسه که به فرماندار نژادپرست فیلم بگه محاله بگذارم اسمم در کنار امثال تو در تاریخ بیاد و بالاخره تسلیم میشه!
همه صحنه های تظاهرات و کتک خوردن ها رو داشتم مثل یک عزادار حرفه ای گریه می کردم! شاید آدم می تونه برای قیام های حقی که به نتیجه نمی رسند هم عزاداری کنه! سلما رو ببینید. باعث می شه یک لحظه درنگ کنی و فکر کنی کاش آدم ها یک کم فقط یه کم آدم می شدند. شاید اونوقت رویای همه به واقعیت می پیوست!
No comments:
Post a Comment