Director
William Wylers
Starring
Audrey Hepburn
Gregory Peck
118 min. , USA, 1953
یکی از دلایلی که هنوز عضویتم رو نگه داشتم این جواهرات کلاسیکیه که سینمای ما هر چندوقت یه بار می گذاره! هر چند صد بار هم این فیلم ها رو ببینی، کمه! هنوز میشه با ادری هپرن خندید و گریه کرد و لذت برد حتی با کمدی رمانتیکی که پایان خوش نداره .هنوز میشه سینمای واقعی رو حس کرد و با حسرت پرسید چرا دیگه نمی تونیم از این فیلم ها بسازیم. یه فیلم سیاه و سفید قدیمی و سرحال تر از فیلم های فعلی.
۲ ساعت لذت ناب و البته برای من دیدن این فیلم ها روی پرده بزرگ به حقیقت پیوستن یه آرزوی محاله. سینما پر بود از همه گروه های سنی. همه اول های فیلم بلند بلند می خندیدن. اتفاقی که تو سینمای امروز کمتر می افته. همه آخرای فیلم تو اون صحنه ای که آدری هپرن می گه من می رم. تو ماشین بمون و به رانندگی ادامه بده. قول بده که وقتی از اون پیچ گذشتم، نگام نمی کنی. فقط به رانندگی ادامه بده و ترکم کن همون طور که من ترکت می کنم، بعض کردن و خیلی ها، حتی آقای میانسال بغل دستی من که پسر نوجوونش رو آورده بود تو صحنه ای که ادری هپرن خیره به گرگوری پک و خطاب به همه خبرنگارا می گه بهترین بخش سفرش تو رم بوده و خاطره این سفر رو هرگز فراموش نمی کنه، چشماشون با ادری هپرن و گرگوری پک نمناک شد. من همچنان عضو این سینما خواهم موند.
No comments:
Post a Comment