Hanna Arendt

                                          

Director

Margaretha Von Trotta

Starring

Barbara Sukowa

Axel Milberg

1h53, Germany, France, Luxembourg, 2013

مقصر جنایت های جمعی کیه؟ کسی که فرمان قتل رو می ده؟ کسی که فرمان رو اجرا می کنه؟ می شه ایخمن رو جنایتکار دونست وقتی بدون فکر دستورات هیتلر و گوبلز رو اجرا می کرده؟  اصلا چی باعث می شه که یک ملت، یک ارتش، یک نژاد، همسایه های دیروز خودشون رو به کوره بفرستن؟ این نفرت از چی ناشی می شه؟ جای تفکر کجاست؟ این ها سوال هاییه که هانا آرنت سعی می کنه در مقاله اش برای نیویورکر جواب بده و مقاله قیامت به پا می کنه!

دادگاه ایخمن در اورشلیم کلا بحث جذابیه. مدت هاست دنبال مستندهایی که بخشی اش تو فیلم استفاده شده می گشتم. الان رو یوتیوب به راحتی پیداشون می کنین. ایخمن تو یک قفس شیشه ای مثل یه اهریمن به دام افتاده به نمایش گذاشته می شه و شکایت ها مو به تن شنونده سیخ می کنه. در عین حال نمیشه اون ور قضیه رو ندید، ادم از اسب افتاده ای که برای اولین بار آدم دیده می شه، نه هیولا و شاید برای اولین بار فکر می کنه به جنایت هایی که کرده. واقعا اگر هیتلر و گوبلز خودکشی نمی کردن، چه جوری محاکمه می شدن؟

هانا آرنت هم همین جنبه رو می بینه؛ ادم بودن رو و فکر نکردن رو. به عنوان یه یهودی، هانا اعتبارش رو بر سر تحقیقش درباره شر و ادعاش که چطور میشه ادمی رو محکوم کرد که فکر نمی کرده می گذاره. فیلم بیشتر از اینکه پیشینه تاریخی رو کنه رو مقاله جنجالی هانا متمرکز می شه و شخصیت زنی که می تونه  انقدر منطقی باشه که به هایدگر،استاد و عشقش، بگه چطور می تونی نبینی که آینده اینجا نیست؟  فیلم بیشتر از اینکه جواب بده سوال برمی انگیزه و شاید این نقطه قوتش محسوب بشه. وقتی از سینما بیرون اومدیم و بعد از یه بحث ۲ ساعته درباره شر، هر دوتامون به این نتیجه رسیدیم که تا اصل مقاله رو نخونیم و یه نگاه به حداقل مهمترین اتهام های ایخمن نندازیم، نمی تونیم درباره اش چیزی بگیم. فیلم  موفق شد ما رو مجبور کنه که کله مون رو به کار بندازیم. هانا آرنت واقعی شاید از ابن نظر از فیلم راضی باشه.