Boyhood

Director
Richard Linklater

Starring
Ellar Coltrane 
Patricia Arquette
Ethan Hawk 

165 min. 2014

انقدر در نوشتن از فیلم ها و تاترهایی که می بینم تنبلی کردم که الان دستکم ۱۰ تا فیلم ننوشته دارم. اما بحث این فیلم فرق می کنه. انقدر دوست داشتنیه، انقدر شخصی می شه و انقدر دلت می خواد تجربه فیلم فقط مال خود خودت باشه که هی نوشتن ازش عقب افتاد. ریچارد لینکلیتر یکی از بهترین کارگردان هاییه که می شناسم. انقدر دوستش دارم که وقتی داشتم غر می زدم که می خوام برم این فیلم رو ببینم ولی ۳ ساعته و اهریمن ۲ گفت کارگردانش لینکلیتره ها، من فرداش تو سینما بودم. بگذریم.

فیلم داستان بزرگ شدن میسن هست و در یک دوره دوازده ساله ساخته شده. یعنی هر سال یک هفته- ده روز فیلمبرداری داشتن و می رفتن تا سال بعد. به  همین خاطر شما بزرگ شدن ایلار کلترین رو می بینید. همین طور پیر شده ایتن هاوک و پاتریشیا آرکت رو. از فیلم مهمترین اتفاقات هر سال رو هم ثبت کرده.

 یعنی مثلا سالی که تب هری پاتر همه جا رو گرفته، شما بچه های فیلم و شیفتگی شون به هری پاتر رو می بینید و سالی که اوباما انتخاب شد، تبلیغات ریاست جمهوری تو فیلم هست. شاید یکی از اون تجربه هایی که کیارستمی می خواد به تصویر بکشه و معمولا برای تماشاگر عادی خسته کننده است. در حالی که من سه ساعت این فیلم رو اصلا احساس نکردم.

 این آدم ها سه ساعت جلوی چشم های من زندگی کردند، بزرگ شدند. گریه کردند، شکست خوردند. انقدر به آدم نزدیک می شه که نمی تونی فاصله تماشاگری ات رو نگه داری. من شاید به  دلایل شخصیتی و شاید به دلیل اینکه تجربه شکست تو ازدواج و بچه و این حرف ها رو ندارم بیشتر با میسن و سمنتا همذات پنداری می کردم تا پدر و مادرشون.

 اما حتی اگر به مادر و پدر فیلم هم نزدیک نباشید و انقدر امثالشون رو اطرافتون دیدید که تو آدم های مختلف بشناسیدشون. شاید برای همینه که انقدر تجربه دیدن  فیلم مثل تجربه بازی کردنش شخصیه. آرکت تو یکی از مصاحبه هاش می گفت دلم نمی خواست تموم بشه. دلم نمی خواست مردم ببینندش. من هم دلم نمی خواد درباره این شاهکار کوچولو  بنویسم.  فقط ببینیدنش. من با ایلار دوباره بزرگ شدم. 

دنیای آدم بزرگ ها گیجم کرد. ناامیدم کرد و بالاخره تا حدی باهاش کنار اومدم. شاید برای همین وقتی پدر میسن در جوابش درباره پوچی زندگی گفت نمی دونم، ولی وقتی بزرگ تر می شی، کمتر احساس می کنی یا وقتی  مادرش وقتی میسن به کالج می رفت گریه می کرد و می گفت زندگی همین بود؟ من انتظار بیشتری داشتم، من هم اشک هام سرازیر شد.  بازیگری و کارگردانی و فیلمنامه پسرانگی عالی اند. اما بی نظیر بودن فیلم به خاطر اینه که قصه بزرگ شدن همه ماست.  قصه ای که شاد یا دردناک، همه تجربه اش کردیم.