راهپیمایی زنان در تمام دنیا بر ضد ترامپ و اعتراض به ضد زن بودن فرداست و اکثر ما می ریم. می گه خداییش اگر این راهپیمایی برای زنان فلسطین بود هم می رفتی یا فقط چون مال آمریکاست می خوای بری؟ سوال خوبیه. باعث می شه با دقت بهش فکر کنم. جوابش ساده تر از این حرف هاست. اگر فقط برای زن ها بود و مسایل زن ها بین مسایل احمقانه سیاسی گم نشده بود، می رفتم. بعد هم هموطن جان، مگه زن این جایی و اون جایی داریم؟ هنوز زن ها در همه جای دنیا جنس دوم اند. کمتر اونجا و بیشتر اینجا. مساله مساله همه است. مگه وقتی اون تجاوز وحشتناک تو هند اتفاق افتاد همه دنیا به جنبش نیفتاد؟ مگه وقتی به ملاله شلیک کردن، همه بیرون نیومدن؟ مساله ترامپ همین دسته بندی هاست و اینکه تو با من فرق داری. کاش این راهپیمایی های نمادین زن ها به دنیا می فهموند که زن ها یک تن یگانه اند. من، تو و او نداره. ما به این زبان زننده و با این رفتار تحقیرآمیز معترضیم. می جنگیم. ما صلح آمیز، می جنگیم. حتی به زندان بندازنمون و دیدن بچه هامون رو از ما دریغ کنند. حتی اگر برای اینکه بچه مون رو ممنوع الخروج کردن اعتصاب غذا کنیم. حتی اگر برای اینکه می خواییم درس بخونیم بهمون شلیک کنن، چه فرقی می کنه که عرب یا آمریکایی یا ایرانی. با هم ایستادن مهمه.
پ. ن. ۱ عاشق این ویدیو هایی شدم که از زن هایی منتشر شده که از کلاه های گربه ای شون تشخیص می دن که دارن به یک سمت می رن یا تو یک هواپیما متوجه می شن همه دارن می رن واشنگتن برای راهپیمایی.
پ. ن. ۲ پارسال ها که هرروز از دم در محل اروپا (ترجمه اش همینه) رد می شدم، هر روز چهره مهربون نسرین ستوده رو می دیدم که اون روزها زندان بود و از یه طرف دلم می گرفت و از یه طرف کلی افتخار می کردم که روی این دیوار در کنار دیگر برندگان جایزه ساخاروف می بینمش. امسال به دلایلی عکس های برندگان رو برداشتن و من هرروز جای خالی خانم ستوده رو نگاه می کنم و دلم برای نگاه مهربون اما مصممش تنگ می شه.
No comments:
Post a Comment