صبح دیدم که امروز بیست و دو ، دو، دو هزار و هفده است. یاد یازده نوامبر ساعت یازده و یازده دقیقه افتادم. نگاهم به شماره فرم افتاد و دیدم همه اعداد مضرب هفت اند. اعداد همیشه در زندگی من نقش غریبی داشتن. همیشه یه جورایی نوید اتفاق های آینده رو دادن. منتظرم. منتظرم.
No comments:
Post a Comment