;)

مشاهدات نشون میده که موجودات تا قبل از اینکه جواب مثبت بگیرن تلاشی مضاعفی می کنن که به طرفشون بقبولونن که 
۱) عاشقشن! (این بخشش کلی هندیه و پر از قلب قرمز که حباب حباب می ترکه! و مونولوگ هایی این مدلی «آه، من بر بال پرندگان می پروازم و عشق چونان رودخانه ای وجود … (خودتون یه سری جمله مبتذل از یه رمان عشقی در پیت رو در جای خالی قرار دهید!!) 
۲) اونم عاشقشونه اما یا داره احساساتش رو سرکوب می کنه (یعنی مرسی اعتماد به نفس!!!) یا هنوز خودش نفهمیده (یه چیزی تو مایه های

(You love me, Chandler Bing! You just don't know that you know that you love me!!!

و پس از جواب مثبت تلاش مضاعفی برای اینکه حافظه طرف رو به سبک The Eternal Sunshine of a Spotless Mind (خودم الان دلم سوخت که چنین فیلم محشری رو برا چنین موضوغ مبتذلی (نخیر! نثر مسجع دست از سر من بر نمی داره!!) مثال زدم!) پاک کنن و بهش بقبولونن که تو کلا عاشق من بودی و انقدر اصرار کردی که من مجبور شدم و می خوای تمومش می کنیم اینا....

در این صورت شما یا می شینین و برای غرور با خاک یکسان شده و احساسات لجن مال شده تون گوله گوله با دل بریون اشک می ریزین یا از دوست پریایی تون برای گرفتن حال طرف تا مرز «آخه جلبک! اگر این دوست من تصمیم نگرفته بود نیکی کنه و در دجله بندازه، اصولا کدوم از جان گذشته ای تو «حلقه گمشده داروین» رو نگا می کرد،O ی تو خالی!! » یا هر دو کار رو (ترتیبش با خودتون) انجام می دین!

فقط تو رو خدا بذارین وقتی که دوستتون پایان نامه و مقاله و کار و زندگی نداره! آخه این که نمیشه که!