Director: Richard Brooks
Starring: Paul Newman, Elizabeth Taylor, Burl Ives
1h48, 1958
یه تجدید خاطره لذت بخش! این فیلم رو بار اول بستنی چکه کن اعظم به من داده بود. دوره ای پسا-وارن بیتی اش بود فکر کنم (کلا دوره پیشا-وارن بیتیی بستنی چکه کن شامل یه سری جواد (بگم بستنی چکه کن؟ بگم؟)می شد. وارن بیتی و شکوه علفزار اعصاب منو نجات داد (هر چند هنوز هم فیلمش رو دوست ندارم و فقط موسیقی اش قشنگه (وقتی اون دوره در اوان نوجوانی دوست نداشتم، انتظار دارین حالا در اواسط نوجوانی دوستش داشته باشم؟ آخه
(Get a grip!
اما سلیقه بستنی چکه کن رو که از جلبک به سیب زمینی ارتقا داد!) بعد پل نیومن اومد. بعد فکر کنم دوران لئوناردو بود. (البته بستنی چکه کن تو ایرانی ها هم اول جوادها رو دوست داشت. اصولا بستنی چکه کن! اگر با من دوست نمی شدی چه می کردی؟)
Anyway!
هنوز هم کل فیلم رو دوست دارم. هنوزم به نظرم سکانس زیرزمین یه کم شعاریه. بازی ها هم یک کم اغراق دارن که البته همه فیلمای اون دوره همین طوری ان، به علاوه فیلم از روی یه نمایشنامه ساخته شده به هر حال! بریک هم یهو!! متحول می شه و به درک جدیدی از زندگی دست پیدا می کنه! (نه این فیلم ساخته کیارستمی نیست!) و با احترام به دوبلورهای فیلم، زبون اصلی اش یه چیز دیگه است.
یه نکته جالب اینکه من یه بار متهم شدم که چون پل نیومن فیلم (این نوع دوست داشتم منه! مثلا لئوناردوی
What’s eating Gilbert Grape?
، براد پیتِ باشگاه مشت زنی، تام کروزِ مصاحبه با خون آشام، ال پاچینو، رابرت دنیرو، مریل استریپ، جانی دپ، بتی دیویس، کترین هپرن و نیل پتریک هریس در همه حال!!!) بعد همجنس خواهانه فیلم رو نادیده می گیرم (اون دوره من سفت و سخت می گفتم چنین چیزی تو فیلم ندیدم). البته هنوز هم به عقیده من فیلم در مقایسه با نمایش خیلی متعادل تره و اگر ندونین که نمایش نوشته تنسی ویلیامز هست (مگه میشه کسی ندونه آخه؟) ممکنه چنین برداشتی اصلا به ذهنتون هم نرسه. اما
And that’s a big but
(دارین به بارنی فکر می کنین نه؟ ((: ) اتفاق جالبی که امروز افتاد اینه که من فهمیدم دوبله فارسی اون بخش های متعادل رو هم متعادل تر کرده و همه کلمات دو پهلو به کلمات یک پهلو تبدیل شدن. اصولا من حق داشتم. چنین چیزی تو نسخه ای که دیده بودم (و البته اون دوران من هم پاستوریزه بودم و هم هموژنیزه، الان فقط پاستوریزه ام فکر کنم!) نبود و البته اوشونی هم که منو متهم کرد حق داشت چون چنین چیزی تو نسخه ای که ایشون به زبون اصلی دیده بود؛ بود!!
(Get a grip!
اما سلیقه بستنی چکه کن رو که از جلبک به سیب زمینی ارتقا داد!) بعد پل نیومن اومد. بعد فکر کنم دوران لئوناردو بود. (البته بستنی چکه کن تو ایرانی ها هم اول جوادها رو دوست داشت. اصولا بستنی چکه کن! اگر با من دوست نمی شدی چه می کردی؟)
Anyway!
هنوز هم کل فیلم رو دوست دارم. هنوزم به نظرم سکانس زیرزمین یه کم شعاریه. بازی ها هم یک کم اغراق دارن که البته همه فیلمای اون دوره همین طوری ان، به علاوه فیلم از روی یه نمایشنامه ساخته شده به هر حال! بریک هم یهو!! متحول می شه و به درک جدیدی از زندگی دست پیدا می کنه! (نه این فیلم ساخته کیارستمی نیست!) و با احترام به دوبلورهای فیلم، زبون اصلی اش یه چیز دیگه است.
یه نکته جالب اینکه من یه بار متهم شدم که چون پل نیومن فیلم (این نوع دوست داشتم منه! مثلا لئوناردوی
What’s eating Gilbert Grape?
، براد پیتِ باشگاه مشت زنی، تام کروزِ مصاحبه با خون آشام، ال پاچینو، رابرت دنیرو، مریل استریپ، جانی دپ، بتی دیویس، کترین هپرن و نیل پتریک هریس در همه حال!!!) بعد همجنس خواهانه فیلم رو نادیده می گیرم (اون دوره من سفت و سخت می گفتم چنین چیزی تو فیلم ندیدم). البته هنوز هم به عقیده من فیلم در مقایسه با نمایش خیلی متعادل تره و اگر ندونین که نمایش نوشته تنسی ویلیامز هست (مگه میشه کسی ندونه آخه؟) ممکنه چنین برداشتی اصلا به ذهنتون هم نرسه. اما
And that’s a big but
(دارین به بارنی فکر می کنین نه؟ ((: ) اتفاق جالبی که امروز افتاد اینه که من فهمیدم دوبله فارسی اون بخش های متعادل رو هم متعادل تر کرده و همه کلمات دو پهلو به کلمات یک پهلو تبدیل شدن. اصولا من حق داشتم. چنین چیزی تو نسخه ای که دیده بودم (و البته اون دوران من هم پاستوریزه بودم و هم هموژنیزه، الان فقط پاستوریزه ام فکر کنم!) نبود و البته اوشونی هم که منو متهم کرد حق داشت چون چنین چیزی تو نسخه ای که ایشون به زبون اصلی دیده بود؛ بود!!
No comments:
Post a Comment