تجدید میثاق با تایتنیک!!

 

و بالاخره این بستنی چکه کن منو کشوند به سینما برا دیدن تایتنیک سه بعدی! کیت وینسلت حق داشت! با وجود اینکه بعضی چیزاش هنوز جالبه اما فیلم بعد از پونزده سال کهنه شده! نتایج اخلاقی اش ایناس:

۱. کامرون بیشتر تکنیسین هست تا کارگردان. الان دیگه کاملا می شه گفت فیلم داستان قوی ای نداره، اما جلوه های ویژه به خصوص غرق شدن کشتی هنوز چشمگیره! و خوش به حال تماشاچی های پونزده سال پیش که رو پرده دیدنش!

۲. آخی! چقدر کیت وینسلت و لیوناردو جوون بودن!! اصولا با وجود قربون صدقه رفتن های کیت وینسلت و اینکه گفته بود الان فکر می کنه بازی لیوناردو از خودش بهتره، لیوناردو نقش خاصی نداره اتفاقا! شاید چون خط داستانی خیلی ساده انگارانه است. بیشتر طراوتش هست که باعث می شه آدم دوستش داشته باشه! برعکس وینسلت همون نقش دو خطی رو جذاب و پیچیده کرده! با وجود این یه ادای احترام حسابی به هر دوشون برای نقش هایی که بعدا بازی کردن و به خاطر Revolutionary Road! مطمئنم این دو تا تو پیری هم یه بار دیگه با هم همبازی می شن!

۳. به حافظه ام امیدوار شدم کلی. هنوز همه گفتگوها و صحنه ها رو یادم بود. من تایتنیک رو دو بار دیدم. یه بار از اول تا آخر، یه بار تیکه تیکه! البته نه اینکه جمله ها خیلی سخت ان، همون!!! یعنی کل دیالوگ لیوناردو اینه:

Rose. Rose! Rose? Rose. Rose. Rose? Rose. Rose! Rose. Rose! Rose

۴. هنوز بهترین جای فیلم بعد از غرق شدن کشتی، ترانه سلین دیون هست!

۵. اوج بازی لیوناردو صحنه نقاشیه هست، نه مرگ جک! باور ندارین برید ببینین! کلی بازی با میمیک صورت داره!

۶. یعنی من عاشق اون صحنه ام که جک رو زنجیر کردن به اون لوله هه، آب هم داره بالا میاد و بعد به رز می گه برو کمک بیار. من همین جا منتظرت می مونم! آخه پسر جان تو کجا می تونی بری تو اون وضعیت!! نقطه مقابلش برا شخصیت رز اینه که دو ثانیه قبل از اینکه کشتی عمود شه، در حالیکه در دو طرفش آدم ها دارن می ریزن پایین خیلی رمانتیک برمی گرده به جک می گه ما اینجا با هم آشنا شدیم! یعنی مرسی وقت شناسی! تازه باعث می شه آدم فکر کنه بله و کمتر از ۲۴ ساعت قبل! و همه چیز غیرقابل باورتر به نظر بیاد!

۷. بعضی صحنه ها وقتی تبدیل شده به سه بعدی تار شدن! 

 

۹. کلی واکنش های مردم به فیلم یادم اومد. مقاله هایی که درباره اش چاپ شد. اینکه یه بار تو اتوبوس دخترا مجله فیلم ام رو تیکه پاره کردن به خاطر عکس لیوناردو، اون رقص فیلم که روزی سه بار تو دبیرستان ها اجرا می شد، اینکه من همون موقع هم متهم شدم به بی احساسی چون سر صحنه مرگ جک رسما نیشم گربه چشایری بود انقدر احساسات رقیقه توش قل قل می کرد و یه چیز دیگه که بین من و بستنی چکه کنه و نمی نویسم!

۱۰. هنوز نفهمیدم آدمی که می خواد خودکشی کنه برا چی کاری می کنه که یه عده بیان بگن خودکشی نکن!! تازه تو این فیلم چون صحنه قبل از خودکشی پسر دختره رو دیده، اصلا نجات دادنش خیلی بیشتر از اون چیزی که طرف ادعا می کنه، دلیل داره!

۱۱. این   Do you trust me? I trust you هم واسه خودش کلی بامزه است ها!

۱۲. بهترین بازی های فیلم مال کیتی بیس، گلوریا استوارت و کیت وینسلت هست، حالا به خاطر بستنی چکه کن لیونارو رو هم می گذاریم ته صف!

۱۳. با همه اینا دیدن دوباره فیلم جذابه. اگه حوصله اش رو داشتین برین ببینین. 

 

۱۴. ای کسانی که فکر کردین من با لیوناردو مشکل دارم، این بشر تو What's Eating Gilbert Grape?, The Departed و حتی The Man in Iron Mask که به خاطرش بهش تمشک طلایی دادن، نابغه است. اما خوب اینجا بیشتر خوشگله!

پ. ن. یه ویدیوی کارتونی موزیکال بامزه که تایتنیک رو بازسازی کرده!